Wim Vandekeybus van Ultima Vez koos Julidans uit om met zijn nieuwste stuk in première te laten gaan. Afgelopen dinsdag was de Rabozaal van Stadsschouwburg het toneel van Oedipus / Bêt noir. Deze grote meester van de dans verleidde maar liefst twee Julidansreporters tot het schrijven van een artikel. Reportersduo Werters ervoer een flasback en Iris van der Graaf bleef uiteindelijk vol vragen achter. Lees hier de reactie van Werters.
Een spannende avond voor Werters. Onze vorige ‘Wim Vandekeybus- ervaring’ liep af met een nekhernia na twee en een half uren turen naar een filmscherm en een amper geklede man in Monkey Sandwich. We keken uit naar de wereldpremière van Oedipus / Bêt noir, maar waren op onze hoede voor een drakenavond.
Het is Vandekeybus’ derde keer dat hij werkt met een bewerking van een stuk van Jan Decorte. Decortes taal is mooi, poëtisch en soms zelfs een beetje kinderachtig. Dit keer gebruikt Vandekeybus een bewerking van Sofokles’ Oedipus. Oedipus vermoordt zijn vader en trouwt zijn moeder zonder dit te beseffen. Vandekeybus zet deze mythe inspirerend, intens en vol liefde neer. Daar waar we tijdens Monkey Sandwich niet één keer geraakt werden, raakt de voorstelling vandaag keer op keer. Soms prachtig, als het meisje bij Vader -met lange grijze baard en gekleed in een okergele pyjama- op schoot zit en zachtjes tikt met twee knikkers in haar mond. Soms gruwelijk, als de blinde man met een hakmes een hart aan flarden hakt. En soms ontroerend, als een kleine baby onbewust, maar uit reflex, een lichtbol volgt.
Oedipus wordt koning omdat hij het orakel weet te verslaan, tijdens zijn koningschap wordt duidelijk dat diegene die de oude koning vermoord heeft zal moeten boeten voor zijn daden om het volk te redden. Oedipus’ littekens op zijn voeten blijken het bewijs van zijn daad. Tijdens de voorstelling worden rollen steeds gewisseld: de verteller is de getuige en het volk zijn de rovers. We gaan heen en weer in de tijd en hebben dus steeds te maken met flashbacks. Het maakt de voorstelling interessant en is zo goed gedaan dat het geen moment ingewikkeld wordt.
Dans, toneel en muziek vormt één geheel, de wenende blues die aan het begin nog wat onwennig is, maar door toevoeging van mondharmonica, blokfluit en een zachte jammerende stem steeds meer vervlochten lijkt te zijn met dans en toneel. De afwisseling van dynamische momenten en strakke stijve lichamen maken Oedipus / Bêt Noir aan het begin fragmentarisch, maar vloeien naar mate de voorstelling vordert steeds meer in elkaar over.
Een absolute ‘must see’, een ‘love it’, een ‘parel’, die we beleefde als een trip. Zoals de aankondiging zegt: je moet er doorheen, en zoals bij een goede film word je er door gefascineerd en meegesleurd en ontvoerd en ontroerd en dat haat je daar hou je van. En dat is het! Werters was gefascineerd en ontroerd, maar bij tijd en wijle ook verschrikt en vol afschuw. Emotie, dat is wat we zagen, dat is wat we willen. Laat ons voelen wat je te vertellen hebt. Geen draak dus en geen nekhernia, maar een ervaring die we niet snel vergeten.
Tekst: Werters
Lees ook:Festivalblog #julidans: Oedipus roept vragen op
Lees ook:Festivalblog #julidans: Werters goes Suisse
Lees ook:Werters juicht voor Winston & Conny
Lees ook:Scapino Ballet brengt ‘Le Chat Noir’ tot leven
Lees ook:Festivalblog #julidans: Werters aan een zijden draadje