De nieuwe voorstelling van Scapino Ballet Rotterdam is geïnspireerd op de cd die Lou Reed en John Cale schreven als eerbetoon aan de overleden kunstenaar Andy Warhol. Een cd met zeer uiteenlopende ritmes en melodieën, waarop het haast onmogelijk lijkt een choreografie te maken. De choreografen die deze taak op zich namen, Ed Wubbe en Marco Goecke, zijn er echter in geslaagd om een technisch ijzersterk stuk op de planken te zetten.
De muziek van Lou Reed en John Cale op hun cd Songs for Drella is niet zo zeer ingewikkeld, maar is sterk ritmevariërend, soms ritmeloos en lijkt ondansbaar. Dat het Wubbe en Goecke toch gelukt is om op deze nummers een passende en avondvullende choreografie te maken is uitzonderlijk knap. In Songs for Drella proberen zij niet zozeer Warhol’s leven te laten zien, maar evenals Warhol’s beroemde collages is ook de voorstelling op deze manier opgezet: abstract en een vervormde realiteit.
De voorstelling gaat met een solo van start. Een duister toneelbeeld met eveneens duister, maar prachtig licht, onthulde zich, welke het gehele stuk voortduurde. Vanaf hier duikelt de voorstelling meer en meer in het constante ritme qua beweging. De minieme en strakke bewegingen van de dansers, die zich door de gehele choreografie heen worstelen, nemen je helaas niet mee in de flow van de voorstelling. Dat deze bewegingen veel kracht en moeite kostten, is duidelijk te zien door de hardwerkende lichamen van de dansers. Door de eenheid wordt de voorstelling echter niet spannend genoeg en verliest het stuk zijn dynamiek. De strakke en degelijke overgangen tussen de verschillende nummers zijn hier ook debet aan.
De technische kwaliteit, kracht en precisie waarmee de dansers de bewegingen voortbrachten is echter zeer goed. De performers veranderen bijna in machines. Het punt dat de muziek ophoud en de dansers hun happen naar adem de ruimte in gooien, is het moment dat zij even menselijk zijn en dichter bij het publiek komen.
Alhoewel het gehele ensemble meedanste in Songs for Drella, waren de grote rollen weggelegd voor de solo’s en duetten. In de duetten werd het minimalisme ietwat losgelaten en was er ruimte voor groteskere dans, een verademing. Ook uit deze duetten blijkt weer hoe groot de technische capaciteit van de dansers is.
Scapino Ballet blijft met Songs for Drella binnen de lijntjes kleuren, degelijk en goed maar niet grensoverschrijdend. Jammer, want de aanzet voor meer is er zeker, met name in de prachtige duetten die neergezet werden.
Tekst: Joràn de Boer
Lees ook:Andy Warhol, Lou Reed en John Cale in dans
Lees ook:Scapino Ballet danst op Franse chansons in ‘Le Chat Noir’
Lees ook:Werters en de dans voor de ledenmaten
Lees ook:Voorproefje van Kathleen
Lees ook:Werters & Wubbe