Meeslepend. Mysterieus. Magisch. Zwart-wit in letterlijke en figuurlijke zin. Enkele steekwoorden, die van toepassing zijn op de film Black Swan. Men neme het verhaal van het Zwanenmeer, de regisseur Darren Aranofski – Requiem for a Dream, Pi, the Fountain –, filmmuziek van Clint Mansell en actrice Natalie Portman en een nieuw meesterwerk is ontstaan. Geen wonder dat Portman afgelopen weekend de felbegeerde Oscar voor deze film mee naar huis mocht nemen.
Portman speelt ballerina Nina Sayers, een perfectionistische, integere ballerina die de hoofdrol in het Zwanenmeer toegewezen krijgt door de gedreven choreograaf Thomas Leroy (Vincent Cassel ). Dat dit de voorbode van een zware psychologische reis betekent, is op dat moment nog niet te voorzien. Tot Nina geconfronteerd wordt met dat ze “The White Swan” perfect uitbeeldt met haar schoonheid en fragiliteit, maar voor “The Black Swan” de donkere kant in zichzelf moet opzoeken.
De zoektocht naar “The Black Swan” in zichzelf levert een avontuur op dat werkelijk waar meeslepend, verwarrend en intrigerend is. De sfeer in de film is subliem en zeer voelbaar, van ingetogenheid naar expressiviteit met het verhaal van het Zwanenmeer als fantastische ondersteuning. Van wit naar zwart, van witte zwaan naar zwarte zwaan. Dit alles op een bewonderenswaardige manier door Natalie Portman neergezet. Black Swan is ongetwijfeld geen film voor het grote publiek, maar wat mij betreft een absolute topper die te boek gaat als één van mijn meest favoriete films ooit.
Tekst: Arti-Elvi
Lees ook:Muziektrailer Black Swan
Lees ook:Natalie Portman als prima ballerina
Lees ook:Zwierende zwanen op een bevroren meer in Swan Lake on Ice
Lees ook:Swan Lake on Ice terug naar Nederland
Lees ook:Zwanen mogen niet landen op het Binnenhof