Isabelle Beernaert is al sinds de eerste editie van So You Think You Can Dance bezig de harten van dansminnend Nederland te veroveren. Met haar prachtige choreografiën weet ze de vele kijkers wekelijks aan de buis te kluisteren. En toen ze ook nog de Ultimate Dance Battle won, was haar naam definitief gevestigd bij het grote publiek. Van haar hand komen prachtige, intense dansstukken, waarin technisch én persoonlijk veel van haar dansers gevraagd wordt. Op 3 november ging een avondvullende voorstelling vol werk van Isabelle, onder de titel Ne Me Quitte Pas, in de Theater Fabriek in première. Dansen.blog was er natuurlijk bij.
De belangstelling lijkt overweldigend. De Theater Fabriek puilt uit. Naast het vele ‘gewone’ publiek ook heel wat bekende gezichten uit o.a. de jury en het choreografenteam van So You Think You Can Dance. De dansers van de meest recente editie ontbreken natuurlijk ook niet. Enkele van hen laten in de foyer zelfs een staaltje freestyle zien voordat de voorstelling begint. De zaal stroomt vol, de verwachtingen zijn hoog gespannen.
In de Belgische editie van Ne Me Quitte Pas speelde danser Stefano Guiliani de hoofdrol, naast zijn SYTYCD-collega Raquelle Tijsterman. Door een rugblessure kon hij echter niet meedoen aan de voorstellingen in Nederland. Zijn plaats wordt glansrijk overgenomen door SYTYCD choreograaf en moderne danser Laurent Flament. Hij en Raquelle worden bijgestaan door een ensemble vol prachtige, krachtige vrouwen en dito mannen.
De zaal joelt als de dansers met een projectie worden voorgesteld en dan begint Ne Me Quitte Pas. Meteen wordt het publiek ondergedompeld in de melancholische, intense sfeer die Isabelle vaak oproept in haar werk. Het verlies van de liefde staat centraal en wordt op emotionele wijze vertolkt. Toch ontbreekt een contrast met luchtigheid. Van het begin tot het einde passie, woede en opwinding is op een bepaald moment wat veel. Het publiek heeft behoefte aan adem en een moment van luchtigheid, blijheid, waardoor juist die intensiteit nog veel beter tot zijn recht komt.
De overgangen tussen de verschillende choreografieën lopen helaas niet altijd soepel genoeg, waardoor het publiek uit de spanningsboog wordt gehaald. Een wat meer overkoepelende regie zou die schoonheidsfoutjes nog kunnen wegwerken, maar de slechte kwaliteit van de geluidsband en de slapende lichtman zijn natuurlijk niet goed te praten. Dat mag gewoon niet gebeuren op een première als deze. De zaal lijkt daarnaast te groot en te massaal. Deze choreografieën komen veel beter tot hun recht in een middelgrote theaterzaal waar de zichtlijnen wel goed zijn en het publiek niet wordt afgeleid door de ruimte. Je moet je puur kunnen focussen op de fantastische dansen, want inhoudelijk weet Beernaert absoluut wat dansmaken is en haar cast schittert in zijn geheel. Met name de ensemble-stukken maken indruk. Je ne regrette rien komt gigantisch binnen en blijft lang op je netvlies staan.
Ne me quitte pas is nog op 18 november te zien in de Stadsschouwburg Utrecht. Meer info: www.isabellebeernaert.be
Lees ook:Isabelle Beernaert naar de Nederlandse theaters!
Lees ook:SYTYCD Anna en Juvat in ‘Ne Me Quitte Pas’
Lees ook:SYTYCD Stefano niet in ‘Ne Me Quitte Pas’
Lees ook:Isabelle Beernaert zoekt dansers voor theatertour!
Lees ook:Show afgelast, maar toch een staande ovatie
Een goede analyse! Ik zat redelijk vooraan dus daar voelde het gelukkig nog wel intiem. Ondanks dat het verhaal heel heftig was, heb ik er van t begin tot aan t eind van genoten. Veel plezier met je blog – ik ben een toevallige passante
.
Dank voor je blog. Ik ben zelf in Tilburg geweest, dit is een kleinere zaal en ook hier ging de techniek niet helemaal geweldig, maar heb niets gemerkt van minder goede overgangen e.d. Wij vonden het prachtig en waren van het begin tot het einde geboeid! Misschien was je in de verkeerde zaal? Laurent was fantastisch… is hij geen Jazz danser/choreograaf?! Groet!