‘Dance is business. Business is an Art. Art is a problem. Business is a Dance. Political correctness is tyranny with a happy face. We are not boring we are fashionable.’ Ich sah: das lamm auf den berg Zion, offb. 14,1 van V.A. Wölfl. We hoorden erover, we wisten het: óf te gek óf verschrikkelijk. We keken er naar uit. We gingen ervoor. Gescheiden. Met als opwarmertje Virginie Brunelle waar opvallend veel mannen in het publiek waren, kijkend naar de seksuele dans op spitzen. En dan; 22 prachtige cipressen. Voelbare spanning. Nieuwsgierige gezichten. Reacties als ‘ik heb toch niet betaald om achter een boom te zitten’. Het gonst in de Stadsschouwburg.
De lichten gaan uit, de zaal komt in beweging en rolt haar lichamen langs de cipressen, om zo een zo groot mogelijk toneelbeeld te vangen. Is het niet juist de bedoeling en de schoonheid van deze avond om een ‘verstoord’ beeld te hebben? Het grote genieten is begonnen. Zacht begint er iemand te zingen, onzichtbaar, maar het timbre komt binnen, langs één van de cipressen wordt een pistool zichtbaar, die moet wel op het hoofd van de zanger gericht staan: een requiem? De cipressengeur is al om aanwezig, terwijl een gasbrander ruisend hoorbaar wordt. Ervaren, voelen, horen, zien en niet zien.
De zaal komt weer in beweging: mensen verlaten de zaal, het wordt ze teveel of het is ze gewoon te weinig. Ondertussen wisselen strakke bewegingen, lyrisch ballet en toneelspel elkaar af: de dood én het leven zegevieren telkens met het pistool in de hand: ‘There are no good guns, there are no bad guns. A gun in the hands of a bad man is a bad gun. Any gun in the hands of a good man is no threat to anyone, except bad people.’ De lach op mijn gezicht wordt groter en groter, surrealisme bereikt zijn absolute hoogtepunt.
Nadat een bulderend orgel de zaal doet trillen, zet één van de geweldige performers van Neuer Tanz Nancy Sinatra’s Bang Bang in. Kippenvel. Nog vele hoogtepunten volgen. Maar dan is er opeens verwarring. De lichten gaan aan, is dit het dan, of… na tien minuten krijgen we het antwoord, de laatste zucht van de meester waarin twee machines een wirwar van ijzerdraad uitstorten over twee reclamerende mannen, het licht blijft aan. De mannen lopen af, het publiek blijft stil, verwachtingsvol.
Wölfl ontneemt de dansers het applaus, laat het publiek achter in het ongewisse moment van licht en stilte. Langzaam verlaten de eerste mensen de zaal, afwachtend blijft de rest zitten hopend, nee snakkend naar nóg een reprise. Nee, dit was het. Als ik opsta kijk ik nog even het techniekhok in, en daar sta ik dan: oog in oog met de meester, ‘the man himself’. Met een oude spijkerbroek, gescheurd overhemd en… een bril! Sprakeloos verlaat ik tenslotte de zaal. Vanavond was anders, anders dan alles en alles dan anders.
Tekst: Werters
Lees ook:Nieuwe zaal waar je ín de voorstelling zit
Lees ook:Werters & Wubbe
Lees ook:Werters en het conflict tussen technologie en identiteit
Lees ook:Werters en de mannen
Lees ook:Verhuizing Nederlands Dans Theater jaar uitgesteld
Ik was vrijdag bij Ich Sah Das Lamm.
Het was een belevenis die nog altijd een glimlach op mijn gezicht tovert. Ik vond het geweldig. Super dat er dit soort ontregelende interdisciplinaire dans-installaties te beleven zijn bij Julidans!
groet
Dennis van Galen